“Yağmur yağar ve çiçekler açar. Yağmur yoksa kururlar. Kertenkeleler böcekleri yer,kuşlar da kertenkeleleri. Ama sonunda hepsi ölür. Ölürler ve toprağa karışırlar. Bir nesil yok olur diğeri devralır. Düzen böyledir. Bir sürü farklı yaşam şekilleri ve farklı ölüm şekilleri. Nihayetinde hiçbir şeyi değiştiremezler. Geriye sadece bir çöl kalır. “
Bazı cümlelerin bazı kelimelerin öyle rastgele yan yana geldiğine inanıp, okurken veya duyduğumuz anda çok da önemsemeyiz ya işte öyle bazı şeyler. Sözler söylenir, sözler hep söylenir. Söylenilenle anlaşılan aynı değildir ve bunu anlamak zaman alır. Hayatınızın cümlesini öyle çok ödüllü bir filmde ya da kimsenin elinden düşürmediği bir kitapta bulmuş olabilirsiniz. Ben, alışılmışın çok uzağında en az on kere izlediğim bir çizgi filmi bilmem kaçıncı izleyişimde anladım. Bir sabah kurulan cümlelerin bu zamana kadar anlamadığım bir anlamı olduğunu anladım. Geriye sadece bir çöl kalıyordu. Açan çiçekler de yağan yağmurlar da yaşamın görevlerini yapmak için vardı. Şimdi biz geriye kalacak olan çölün yapımında emeği geçenleriz. Gerçekten de böyleydi fazla ciddiye alıyorduk yaşamayı. Sonsuz gibi görüyorduk,uzaktan bakamıyorduk ya büyük resme hep ondan oluyordu bunlar.
Durup durup değiştiremeyeceğimiz şeylerin savaşını veriyor, yok olmayacakmış gibi varlık mücadelesi veriyoruz. Görmüyoruz yarınları sanki gelmeyecek gibi. Kendi çöllerimizi kendi ellerimizle kuruturken habersizce kopardık çiçekleri. Bazen de suladık,hiç solmayacakmış gibi suladık. İnanmadık yokluğa da sonu olan herşeye de.
Kırıp dökerken tek bir davranışla o inşası zor kaleleri, geriye sadece bir çöl kalacağını bilsek sular mıydık sevdiğimiz tüm çiçekleri ?