Nezihe Meriç ile tanışmam hayatımda bir kitaba kadınca değer vermenin nasıl olduğunu hissetmenin zevkini yaşatmıştır. Öyküleriyle asla eskimeyecek anne – kız – büyükanne zıtlaşmasına ışık tutarken cümlelerin arasında kaybolup aslında bizlerin yeni bir bunalım yaşamadığımızın ve hep süregelmiş bir çatışmanın içinde olduğumuzu hatırlatır. Kendisi daima gençlerin yanındadır.
Meriç’in kadınları kimi zaman evini – düzenini terk etmek zorunda kalmış bir anneyi, kimi zaman sepetine her gün havlusunu, bebek yağını, tarağını ve diğer eşyalarını yerleştirmiş ve plaj yolunu tutmuş kadınlar, kimi zaman da bir delikanlıya aşık olan ama aynı zamanda nefret duyguları beslediği liseli genç kızdır. Ancak bir genç kız isen şubatta bahardan bahsedebilirsin ve her şeyi yanakların ile seversin. Bazen kadınlar aşık olur ama aşkını haykıracak bir adam bile bulamazlar.
İster istemez ege sahillerinde hayal edersin kendini.. Beyaz duvarları olan bir evin terasından denizi izlerken hayallerin gözlerinin önüne serilir. Güçlü olduğunu düşündüğün anda karşına annen dikilir ve boş boş durmaman gerektiğini söyler. Sen sesini çıkarmasan da içinde hep bir kaçma isteği olur. Sessizce her şeyi terk etmek ve her şeyin sahibi olabilmek bir an çok kolay gelir.
Bu zor yokuşunda iç yalnızlığından kurtulamayan kadınları son deneme olarak kelimelere dökerler hallerini… Bazen sitem, bazen hasretlik, sevinç ama daha çok somut şeyler vardır kadınlarda – yemeklik almak, evi temizlemek, çocuğun banyosunun yaptırmak…
Çaresizliğin en dibindeki kadınları belki de hiç fark etmesek de; her gün yanından geçtiğimiz – bazen yan odamızda yalnız başına bıraktığımız – kadınların yansımalarını görmezden gelmeye devam ederiz ve herkesin yalnız olduğu bu dünyada artık kimse çabalamaz kendi gerçeklerini anlatmaya.
NEZİHE MERİÇ – ZOR YOKUŞU (YKY YAYINLARI) KİTABINDAN HAREKETLE YAZILMIŞTIR.