1-Sahip olduğumuz ve yok edilmesi zor olan tek şeyse, ruhumuzdur. (syf.72)
2-Bir kadının birbirine iliştirebileceği tüm mazeretleri işittim: Yetenekli değilim. Önemli değilim. Eğitimli değilim. Bir fikrim yok. Nasıl bilmiyorum. Ne zaman bilmiyorum. Ve içlerindeki en kötüsü: zamanım yok. pişman olup bir daha asla yalanlar söylemeyeceklerine dair söz verene kadar onları altüst etmek, sarsmak istemişimdir hep. Ama buna gerek kalmaz, çünkü bunu düşlerdeki karanlık adam yapacaktır. (syf.85)
3-Öyle basit şeyler vardır ki, asla bilinemezler. (syf.122)
4-Sevmek, her bir hücreniz ‘’Kaç!’’ derken, kalmak demektir. (syf.161)
5-Eğer bir kalıba uymaya çalıştıysanız ve bunu beceremediyseniz, şanslı olduğunuz söylenebilir. Bir şekilde dışlanmış biri olabilirsiniz, ama öte yandan ruhunuzu korumuşsunuz. (syf.208)
6-Bir kadın görünüşte nazik, hatta sinik olabilir, ama içten içe kanamaktadır. (syf.264)
7-Ölü bir kentin
meydanında durup
kırmızı ayakkabılarımı bağlıyorum…
Bana ait değiller,
Anneminler.
Ona da annesinden kalmış.
Bir aile yadigarı gibi elden ele geçmiş
ama yüz kızartıcı mektuplarmışçasına gizlenmişler de.
Ait oldukları evler ve sokaklar da gizlenmiş
tıpkı
bütün kadınlar gibi… (syf.270/271)
8-‘’Ben gidiyorum.’’ Bunlar bugüne kadar söylenmiş en güzel sözcüklerdir. Söyleyin. Sonra gidin. (syf.319)
9-Yalnızlık, bazılarının inandığı gibi bir enerjisizlik ya da eylemsizlik hali değildir, tersine, ruhun vahşi erzaklardan alarak bize ilettiği bir nimettir. Hekim-şifacıların, dindarların ve mistiklerin gösterdiği gibi, eski zamanlarda bir amaç taşıyan yalnızlık hali, hem rahatlatıcı hem de koruyucuydu. Yorgunluğu gidermek ve bıkkınlığı önlemek için kullanılırdı. Kehanet amacıyla da kullanılırdı, günlük koşuşturmacası içinde aksi halde duyulması olanaksız olan ve öğüt ya da rehberlik istenilen iç benliği dinlemenin yoluydu. (syf.323/324)
10-Çık ormana git, git. Eğer ormana gitmezsen asla bir şey olmaz ve hayatın asla başlamaz. (syf.503)