7:30 treni bir cam kenarı
7:30 dediysem, 7:25 falan işte
Camın ardına düşüyor bakışlarım
Kuşları ve böcekleri sayıyorum
Kuşların ve böceklerin binbir çeşidini
7:30 treni açarak ilerlerken geceden kalma karanlığı
Bir fermuar gibi
Ben gökyüzünde umudu arıyorum
Gökyüzü dediğim, bir soluk uzağımda
Ve ben umudu arıyorum
Sevdadan ölmüş bütün albatroslara
Selam duruyorum
7:30 treni ya da 7:25 falan
Cam kenarından sana sesleniyorum
Umut, diyorum, ölmez bir yaşama biçimidir
Umut bir mahpusun iki dudağının arasında sigarası
Umut Mecnun’un gönlünde bir denizci pusulası
Açarken aydınlık bir sabahın kilidini
Bırakıyor yolcularını ardında 7:30 treni
-Ya da 7:25 falan işte-
Ve diyarlarca sessizlik
Cam kenarından pencerene dek susuyorum
Susuyorum dediysem, şiirler falan işte