Öylesine sevmeli insan,
Zweig’in Amok Koşucusu gibi.
Ve öylesine ölmeli bu yolda,
Hiç sevilmemiş biri gibi.
Hollanda’nın Doğu Hint Adaları’nda görev yapan bir doktor zamandan mekandan ve insanlardan soyutlandığı küçük dünyası içinde karmaşık duygularından koca bir evren yaratır. Söylenmemiş şeyler suskunluğunda boğabilir bir insanı. Ve yalnızlık beraberinde anlatacak bir sürü hikaye yaratır. İnsan psikolojisi ne denli yoğun ve ne denli basittir. Yaratılmış mutluluklar ve mutsuzluklar hayatımıza bir anlığına dokunan her insanın izlerini taşır.
Amok Koşucusu’nun tanrısından biraz bahsetmek isterim. Her yazar kitabında yarattığı dünyanın tanrısıdır benim için. Avusturyalı yazar ve muhabir olan Stefan Zweig de neredeyse bütün dünyayı dolaşmış, 2. Dünya Savaşı sırasında kitapları yakılmış, zamanla bu durum bir kovalamacaya dönüşmüş ve en sonunda savaşın ruhunda yarattığı enkazın altında ezilerek karısıyla birlikte intihar etmiştir.
Nefes almaya ürktüğüm bu altmış sayfa, Amok koşucusunun kalbindeki parmak izlerini seriyor gözler önüne, Stefan Zweig’in yalın anlatımıyla.
Uzak Doğuda görülen bir cinnet halidir Amok. Bir sarhoşluktan fazlasıdır, kudurmasıdır insanın büyük bir inat ve tutku haliyle. Zamanı bile elinizden alır bu sürüklenişin geride bıraktıkları.
Ve şöyle sesleniyor Zweig Amok Koşucusunun ağzından okurlarına,
“Kim bir kez kendini bulduysa, artık bu dünyada hiçbir şeyi kaybedemez.
Ve kim kendi içindeki insanı kavramışsa, bütün insanları kavrar.”
Bir gün içimizdeki insanı kavramak ve koşmak dileğiyle hayallerimize, sağa sola bakmaksızın.
Bir Amok koşucusu gibi.