- “Bazen Fernando, Daniela’nın hayatında bir leke oluyor ama kim arada sırada birinin hayatında bir leke olmaz ki.” (s.14)
- “Acıyı beklemek onun için acıyı tatmanın yoluydu – büyüyen ve küçülen, hatta bazen sıcağın bastırdığı uzun saatlerde yok olmaya yüz tutan taze bir acı.” (s.20)
- “Ama kimse biraz olsun abartmadan yaşayamaz.” (s.22)
- “Ona aşık olmaya başlamadan bir saniye önce ona aşık olmaktan vazgeçmişti.” (s.35)
- “Julian’ın geçmişinde kaçmasını gerektirecek hiçbir şey yoktu, tam da bundan kaçıyordu: vasatlıktan, bir başına geçen sayısız kayıp saatten.” (s.36)
- “Hafızasını bir çantaya tıkmak ve bu çantayı ağırlığı sırtını sakatlayıncaya kadar doldurmak istiyordu.” (s.38)
- “Fernando zor müşterilerle nasıl başa çıkılacağını, en uygun fiyatları nerde bulacağını, hatta gitarla Heitor Villa-Lobos’un birkaç parçasını çalmayı bile biliyordu ama Veronica’nın nasıl biri olduğunu kesinlikle bilmiyordu.” (s.44)
- ” Bu ailenin kurulması kolay olmadı. Arkadaşları unutup yerine yenilerini bulmak gerekti. Kendini çalışmaya adamak gerekti – at gözlükleriyle kalabalığın içinde yol almak, bir dünya can sıkıcı soruya göğüs germek, mutsuz ama yoksul olmayan bir geleceğe erişmek için bir patika ya da kestirme yol arayarak ilerlemek gerekti.” (s.54)
- “Bir de o saatlerde yüzlerine sinen acının halesiyle ölülerini anan aileler var. Kimse oyun oynamaz, kimsenin çıtı çıkmaz: büyükler kimsenin okumayacağı mektuplar yazar, çocuklar kimsenin cevaplamayacağı sorular sorar.” (s.55)
- “Gerçek mesleği ses eklemek. Gerçek mesleği geçip giden ya da birdenbire caddenin ortasında duran arabaları saymak. Gerçek mesleği yalnız kadınları ve karanlık kar parçalarını çizmek. Gerçek mesleği kelimeler yaratmak ve onları gürültünün içinde unutmak.” (s.65)
- “Kurallarını bilmediği bir oyunda körlemesine yeni pozisyonunu arıyor.” (s.64)
- “Yaşlandığında olmayı, olmayı becermek istediği tek şey bu: kısılmış bir ses.” (s.65)
- “Her şeye hazırım, demek hoşuna gidiyordu birkaç yıldır. Bu doğruydu da. Her şeye hazırdı, her şeyi yapmaya, ona verecekleri ne olursa olsun almaya, ne söylenmesi gerekiyorsa onu söylemeye. Hatta söylemek istemediği şeyleri söylerken kendi sesini duymaya bile hazırdı. Ama artık yeter. Artık her şeye hazır değil. Artık özgür.” (s.79)
- “Hayatı değişmedi: daha fazlasını bilmiyor, daha azını da. Daha fazlasını hissetmiyor, daha azını da.” (s.80)
- “Ama hayır. Hafıza bir sığınak değil. Sadece artık var olmayan sokak isimlerinin uğultusu kalıyor geriye.” (s.80)
Alejandro Zambra – Ağaçların Özel Hayatı
Notos Kitap 4. Basım