Hakan Günday’ın kaleminden çıkan, insan olmaktan uzaklaşıp bir “hiç”e doğru yaklaşan ve aşık olan bir karakteri okuduğumuz Zargana’dan en güzel alıntıları sizler için derledik.
Keyifli Okumalar!
1. Alex, dev bir suçluluk duyuyordu. Kendisini öldürmeye çalıştığı için değil. Ölmediği için. (s.28)
2. Ölene kadar öldürecekti kendini. (s.28)
3. O sabah Auguste-Viktoria çocuk ünitesindeki yoğun bakım odasında Zargana’nın midesi ilk kez insanlardan bulandı. (s.29)
4. Oysa Zargana her sabah uyandığında pişman oluyor ve ölümsüzlüğün sırrının bir an önce bulunmasını, böylece kendini binlerce kez öldürebilmenin zevkini yaşamayı istiyordu. (s.48)
5. Dünya üzerinde insan aklının hüküm sürmeye başladığı günden beri kötünün iyiyi öldürmesi kadar sıradandı. Ölümün, hayatın katili olması kadar… (s.50)
6. Sevinen birini seyretmekten daha zevkliydi bu, çünkü gerçekle arasında bir sorun olmadığı için insanın kendini o denli zorlaması gerekmiyordu. (s.52)
7. Mutsuzluk, mutluluktan daha çok ses çıkarıyordu. (s.52)
8. Çocukların çoğu renge ve sese doğru yürürdü. Zargana da öyle yaptı. Hayatı boyunca üzüntüye doğru yürüdü. Büyüyen her gözbebeğinde, titreyen her çenede, kırışan her alında daha da hızlandı. Ne istediğini biliyordu artık. Dünyanın kabuğu olacak kadar üzüntü. Siyah ve grinin hüküm sürdüğü o eşsiz üzüntü. Gözlerinin rengine yakışacak bir dünya. (s.52)
9. Gidenler üzüntüyü çarşaf yapıp üzerine yatar ve o çarşafın üzerinde binbir zevk içinde hayatla sevişir. Kalanlarsa vasat hayatlarını, bir ürünün taban ve tavan fiyatlarına benzeyen taban ve tavan duygular içinde yaşayarak yerleşik düzenin sokak lambaları haline gelir… (s.53)
10. Kendini öldürmesi için, dünya üzerinde ve kısacık hayatında yüzlerce neden vardı. O da her gün bunlardan birini alıp boynuna bağlayabilir ve kendini ilk gördüğü su birikintisine bırakabilirdi. (s.54)
11. Hatta hayatı bile seviyordu. Hem de hiç utanmadan. (s.59)
12. Yanık kokan bir dünya. Tüten insanlar. Dumanlı bir hayat. Cehennemden biraz daha serin bir dünya… (s.70)
13. Görüşlerini satan herkesi kurşuna dizmek istiyorum. (s.78)
14. Hayatında yaşamak dışında her şeyin bir nedeni vardı. (s.82)
15. İnsanların elleri be terleriyle inşa ettikleri hayattan iğreniyordu. (s.83)
16. Zargana şiddetten nefret ediyordu. Daha doğrusu insanların birbirine dokunarak yaptığı her şeyden. (s.90)
17. İnsanların aşk dediğine, o kölelik diyordu. (s.90)
18 Aklınız ve onun ürünü olan dünya utanç verici. (s.92)
19. Bizler sadece konuşuruz. konuşamayanlar da dövüşür. (s.112)
20. Hayatta en çok yapmak istediğim şey yaşamak. Her şeyi. (s.135)
21. Tanrı kayıp çocuklarını geri almak için elinden geleni yapıyor. (s.153)
22. Ama şimdi bazen ben de korkuyorum yüzümü bulamamaktan. Hayatta sadece seni tanıyormuşum gibi geliyor. (s.175)
23. Bir trenin yavaşlaması gibi ağır ağır silindi gülümsemeleri. Çölün ortasındaki bir istasyona benzedi yüzleri. Yalnız ve korkak. Sarıldılar birbirlerine. Başka kimseleri yoktu çünkü. Şimdiyse sadece korkuları kalmıştı. Yalnız olmadıklarını biliyorlardı çünkü kolları doluydu. Uyudular. (s.185)
24. Zargana öğreniyordu. Aşık olunanla yapılan şeyin hiçbir değerinin olmadığını yazıyordu zihnine silinmez bir mürekkeple. Yapılan işlerin, gidilen yerlerin sadece aşık olunanın dışındaki insanlarla birlikteyken önemli olduğunu öğreniyordu. Çünkü kendi dışındaki bir varlıktan sırf nefes alıyor diye zevk alınabildiğini görüyordu ilk kez. Betty hiçbir şey yapmasa bile sadece içine oksijen çekerek mutlu edebilirdi Zargana’yı. Bir de parklarda el ele yürümeleri gerekmezdi. Hatta birbirlerine dokunmaları bile gereksizdi. Sadece var olduklarını göstermeleri yeterdi aşkı yaşayabilmeleri için. (s.186)
25. Zargana dizini kızın dizine yasladı. Başını kızın omzuna yaslamış gibi hissetti kendini. Hayatının bir ucundan tuttuğu için seviyordu Betty’yi. Böylece daha hafif oluyordu hayatı. Atılan her adımın nereye basılacağına karar vermekten yorulduğu ve zihninde taşıdığı hayat çok ağır olduğu için seviyordu Betty’yi. Ağır bir çantayı iki kişi taşıyorlardı. (s.187)
26. İnsanlar bir yerden gelmedi bence. Bir yere de gitmiyorlar. (s.191)
27. İnsanlar Zargana’yı yaralayabilir ancak öldüremezlerdi. Ve ölmemiş bir Zargana her zaman yoluna devam ederdi. Adımları ağırlaşsa da yürürdü. (s.193)
28. Sadece düşünmekten yorulanlar beyinlerini öldürmek için şakaklarına dayarlar namluları. Düşünmekte daha da ileri gidenler susturucu takarlar silahlarının namlularına. Kimse duyup da toplamasın cesetlerini diye. Düşünmekten çirkinleşmiş beyinlerine benzesin dört gündür kokan bedenleri diye. Tek bir kurşun! Dünyanın en ağır sorunlarını çözer. Sadece düşünenler deler kafatasını. (s.196)
Zargana, Hakan Günday, Doğan Kitap, 24.Baskı
