Adile Alagöz

Anomi gibi sinsi, görünmez ve yaygın bir eksiklik: çağımızın adı konmamış salgını yalnızlık. Sosyal medyada ışıl ışıl paylaşımlar, ofislerde zoraki sohbetler, apartmanlarda sessiz komşuluklar... Hepsi aynı şeyi gizliyor: derin bir kopuşu.

Klavye sesleri, kahve kokusu. Priz savaşları, check-in'ler, yarı kalmış fincanlar. Burası artık ofis: Emeğin ve mocha'nın buluştuğu yer.

Dünya yanıyor, gençlik susmuyor! Yeni nesil; özgürlük, iklim adaleti ve eşitlik için direniyor. Gelecek değil, bugünü de onlar yazıyor!