Söylenti Edebiyat ekibi olarak her ay farklı bir yazardan en güzel alıntıları derlediğimiz köşemizde bu ay, Tezer Özlü‘ye yer veriyoruz! Tezer Özlü’nün eserlerinde yer alan birbirinden güzel alıntıları sizler için derledik!
Keyifli okumalar!
- Beynimle düşüncelerimi sınırlamak olanaksız. (Çocukluğun Soğuk Geceleri)
- Dünya nasıl olması gerekiyorsa öyle. Kendi kendini kurtaramayanı hiç kimse kurtaramaz. (Yaşamın Ucuna Yolculuk)
- Dünyayı kavradığımı sandım… (Kalanlar)
- Sonra, bir gün, bir rastlantı, yeniden aynı heyecan, aynı coşku, aynı yoğunlukta yaşanan anlar… İnanamazsın. Bir düşteyim sanırsın. (Kalanlar)
- Mutsuz bir tembellik kıskançlığı besler. Ve kendileri ilerleyemedikleri için, herkesin mahvolmasını isterler. (Çocukluğun Soğuk Geceleri)
- Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın, dediniz. Aç kalmayı denedim, serum verdiniz. Delirdim, kafama elektrik verdiniz. (Yaşamın Ucuna Yolculuk)
- Neden yazılır? Dünya acılı olduğu için yazılır. Duygular taştığı için yazılır. (Yeryüzüne Dayanabilmek İçin)
- Dışarıda, yaşamın gürültüsü içinde, ya da başka evlerde, başka insanlarla yaşam her zaman daha güzel geliyor bize. (Çocukluğun Soğuk Geceleri)
- Bir kentte doğup yaşayan, çalışan ve ölen insanlar giderek azalıyor. Herkes başka yerlerde, dünya küçüldü. (Tezer Özlü’den Leyla Erbile’e Mektuplar)
- Uyumuyor, ama çok yorgun. Uyumuyor, ama çok yorgun. Uyuyabilmek için fazla yorgun. (Zaman Dışı Yaşam)
- Bilinçsiz bir yaşam, insan yaşamı değildir. Bir anlamda aileyi yöneten, çocuklarını yetiştiren kadınlar olduğuna göre, aydın Türk kadının en büyük görevi, diğer kadınları bilinçlendirmek olmalıdır. (Yeryüzüne Dayanabilmek İçin)
- Düşüncelerimde bir açıklık var. Doyumsuz yaşamı kucaklamak istiyorum. (Çocukluğun Soğuk Geceleri)
- Yalnızca karanlıkta ağaçları belirli kılan bu hafif aydınlığı görürken yuvarlak yeryüzünde, bu büyük kentin son evine gelir gibiyim. Yuvarlak tepenin gerisi bir dünya işte. İster bizim kentimiz, ister dünyanın herhangi bir kenti olsın! Burası da içeriyor herşeyi. Ölenleri. Öldürenleri. Yaşam kavgası verenleri. (Kalanlar)
- Yürümek, her gördüğüm nesnenin gerisinde uzun şeyler düşünmek en sevdiğim uğraşılardan biridir. Çoğu kez öyle küçük, ama ilginç olaylar olur ki, bunları gördüğüm an kafamda bir öykü belirir. İstanbul böyle öykülerle doludur. Bu kentin en güzel öykülerini Sait Faik yazmış diye düşünürüm. Onun uğraşısını sürdürmek gerek derim. Ama hep günlük olaylar zamanı alıp götürüyor. (Eski Bahçe)
- Kimse yaşadığımız mevsimin, günlerin ve gecelerin yaşamın kendisi olduğundan söz etmiyor. Her an belirtilen bir öğretiyle, bizler hep hazırlanıyoruz. Neye? (Çocukluğun Soğuk Geceleri)
- ”…gitmek, gitmek, gitmek, gitmek, gitmek…….. isterim hep.” (Çocukluğun Soğuk Geceleri)
- Herkes herkessiz yaşayabilir. (Çocukluğun Soğuk Geceleri)
- Zaferler de, yenilgiler de insan ölüleri üzerinden geçiyor (Yaşamın Ucuna Yolculuk)
- Kendi kendimden böyle bir rahatlıkla, çıkıp gitmeyi nasıl da isterdim. (Yaşamın Ucuna Yolculuk)
- Sürekli gitmek istemek de, bir yerde, hiçbir yerde olmak istemek değil mi? Olabileceğim bir yer kaldı mı? Hiçbir yerdeyim. (Yaşamın Ucuna Yolculuk)
- Her şey geçiyor. Hiçbir şey geçmese de. (Yaşamın Ucuna Yolculuk)
- Küçük dünyanız sizin olsun. (Çocukluğun Soğuk Geceleri)
- Hiçbir şeyin değişmeyeceği umutsuzluğuna kapıldığım kısa anlar kadar korkunç ve umutsuz anlar tanımıyorum. (Yaşamın Ucuna Yolculuk)
- İşte burada istediğimi yapabiliyorum. Işık var. Kitaplar var. Ben varım. Dünyam var. (Kalanlar)
- İnsanın kendi dünyası dışında yaşayacağı bir dünya yoktur. (Kalanlar)
- Her yolun bir yenisine çıkması ne kadar iyi… Sonsuz dünyada bir ağ. Dünya kadar büyük. Gene de dünya kadar küçük. (Zaman Dışı Yaşam)
